Teatr im. Adama Mickiewicza w Częstochowie

- Moja droga życiowa to taki łańcuszek, którego każde ogniwo musi być starannie wykute. Każdą rzecz staram się robić perfekcyjnie. Może dlatego wpadają kolejne propozycje, ale może po prostu mam szczęście... - mówi STANISŁAWA CELIŃSKA, aktorka Teatru Współczesnego w Warszawie.

«Z aktorką Stanisławą Celińską rozmawia Beata Jajkowska 
Dlaczego akurat historię umierającej na raka farmerki wybrała sobie Pani na jubileusz 35-lecia pracy na scenie?

- To przypadek. Nieżyjący od dwóch lat Bogdan Augustyniak, reżyser sztuki "Grace i Gloria" oraz dyrektor Teatru na Woli, zaproponował mi kiedyś tę rolę. Gdy zbliżał się mój jubileusz, pomyślałam, że piękna osobowość i wzruszająca postać Grace to dobry pretekst, by ludzie przyszli do teatru.

Grace jest postacią Pani bliską?

- Lepsząode mnie, choć jest we mnie dużo z Grace. Bardzo fajnie jest grać rolę, z której można się dużo nauczyć. A ja z Grace czerpię wiele. Jej siła kobiety z ludu, wiara i mądrość życiowa są niesamowite. Grace to szalenie charyzmatyczny człowiek. Niesamowite jest też to, że reżyser zrobił tę sztukę krótko po śmierci swojej żony, z którą był bardzo związany. Chciał się w ten sposób rozprawić z tematem, oswoić śmierć. A za chwilę umarł sam...

Opada kurtyna, gasną światła, a Pani zostawia wykreowaną przez siebie postać za kulisami, sama przeistacza się w Stasię, która jak każdy człowiek boryka się z problemami życia codziennego. Łatwo się otrząsnąć po roli?

- Bardzo trudno, wszystkie moje postaci długo we mnie żyją. Ale żeby w ogóle ten zawód uprawiać i nie wykończyć się, trzeba mieć wrażliwość motyla i odporność słonia. Im bardziej angażująca jest rola, tym dłuższy czas jest potrzebny, by ją z siebie zrzucić. A ja się go staram nie przyspieszać. Często wracam z teatru do domu, biorę na spacer psa i powoli emocje ze mnie spływają.

Po której roli najtrudniej było Pani dojść do siebie?

- Jako młoda dziewczyna grałam Ninę w "Krajobrazie po bitwie". Ta tragiczna postać tak weszła we mnie, że nie mogłam się od niej wyzwolić bardzo długo. Teraz lepiej sobie z tym radzę, bo mam więcej doświadczenia i wiem, co robić. Choć przeżycia są podobne, sposób wychodzenia jest zdrowszy i mądrzejszy. Staram się zachować dystans, bo nie o to chodzi, bym ja płakała, tylko o to by ludzie przeżywali. Co z tego, że się zagram na śmierć, jak ludzie pozostaną niewzruszeni...

Walnąć porządne rólsko, grzmotnąć słowem, osobowością, siłą i problemem - mówiła Pani w jednym z wywiadów. Ile razy to się udało w ciągu tych 35 lat?

- Parę razy się zdarzyło. Czasami wpadają role, o których nawet nie marzyłam. Na przykład u Krzysztofa Warlikowskiego w "Zachodnim Wybrzeżu" Koltesa gram starą, silną Indiankę, która mówi po hiszpańsku i w jakimś indiańskim narzeczu. Moja Grace też jest niezłym rólskiem. Podobnie jak sztuka "Baba-Dziwo" Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, w reżyserii nieżyjącego już Henryka Kluby. No i nadal uważam za swoje niezłe rólsko trwającą niewiele ponad minutę piosenkę "Uśmiechnij się" podczas Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu.