Teatr im. Adama Mickiewicza w Częstochowie

"Sosnowiec szuka tożsamości"

(…) "Korzeniec" to wydana przed rokiem wielowątkowa powieść (pierwszy tom "Kronik sosnowieckich" planowanych jako trylogia), która odniosła duży sukces czytelniczy. Jej adaptację dla Teatru Zagłębia przygotował Tomasz Śpiewak, a wyreżyserował Remigiusz Brzyk. Osią powieści jest wątek kryminalny, ale realizatorzy podążyli w stronę teatru pamięci wywodzącego się z poetyki Tadeusza Kantora. Powstała w ten sposób sosnowiecka "Ziemia obiecana", w której historia liczącego zaledwie 110 lat miasta, sportretowanego tuż przed wybuchem I wojny światowej, jest pretekstem do opowieści o odradzającej się niepodległości Polski i patriotyzmie Zagłębian. (…)Sosnowiec w "Korzeńcu" to mikrokosmos Polski. Spektakl ten wpisuje się w nurt teatru zapoczątkowanego niegdyś przez Teatr im. Modrzejewskiej w Legnicy "Balladą o Zakaczawiu". To kolejne, bardzo dobre przedstawienie Teatru Zagłębia, którego artystyczne kierownictwo sprawuje niecały sezon Dorota Ignatjew.

"Co wydarzyło się w Sosnowcu"

(…) W mieście, gdzie niemowlęta wypadają ze "śliskich kocyków", nie wystarczy opłakać zmarłej dziewczynki i obśmiać poszukiwaczy sensacji. Potrzebny był sposób, by odbić się od "afery" ku historii. Daje go spektakl "Korzeniec".

"Korzeniec" wyjątkowy. Ballada o Sosnowcu"

(…) Efekt pracy dramaturga Tomasza Śpiewaka, reżysera Remigiusza Brzyka, zespołu aktorskiego, kompozytora Jacka Grudnia i grupy scenografów jest fascynujący. A jednocześnie stanowi samoistne dzieło teatralne, bo choć wykorzystuje wątki i postacie pierwowzoru literackiego, nieco inaczej rozkłada akcenty, inny proponuje sposób narracji i klimat. (…)Autorzy inscenizacji nie próbują jednak mamić publiczności dosłownością. Nie udają, że spektakl ma paradokumentalny charakter. To jest teatr, w którym dziś ożywają duchy przeszłości. Zza scenografii wyzierają surowe mury obudowy sceny, a w sposobie gry aktorów sporo jest dystansu. Spektakl ma znakomicie kontrolowany rytm. Pełne dynamizmu sceny przerywane są długimi, wygłaszanymi nieomal bez emocji monologami kilku bohaterek, spinającymi fragmenty fabuły w całość.

W tekście tym nawet przez moment nie będę obiektywny. "Korzeniec" bardzo mi się podobał, zachwycił mnie swoją wielowarstwową konstrukcją, która dosłownie wwiercała się w mózg odbiorcy. W sztuce tej jest coś hipnotyzującego, coś co nie pozwala na oderwanie wzroku od sceny. Z każdą chwilą pragnie się więcej, a kiedy już nadchodzi koniec, w człowieku powstaje dziwna pustka, którą po chwili zapełnia melancholia.